Na lang wachten op het kunnen uitchecken uit het moderne hotel weer op pad om Targu Mures achter ons te laten. We hebben maar een paar uurtjes gisteren daar doorgebracht, maar had niet het gevoel
dat we een extra dag moesten blijven. Kan het helemaal mis hebben, maar de stad pakte mij niet. Geniet toch meer van de kleine dorpjes waar van alles te zien is, dat je ogen te kort kom en het
vergeet te vermelden. Zoals de waterputten, weet niet of ze nog gebruikt worden. Ze staan er in ieder geval nog wel. Veel huizen die nog niet afgebouwd zijn en wel worden bewoond of zo erg
vervallen dat je verbaasd ben wanneer iemand uit de deur stapt. Kippen, eenden en varkens op je erf en daardoor geen grasspriet meer te zien is. Je hebt natuurlijk wel eieren en vlees van je eigen
geslachte dieren. Peren-, appel-, walnoten- en pruimen bomen in je eigen tuin. Ze stoken hier denk ik nog met hout. Er liggen stapels bij het huis. Als we aan het klimmen zijn, zien we regelmatig
borden om sneeuwkettingen om te doen. Al begreep ik dat door de opwarming de sneeuw niet meer zorgt voor afgesloten gebieden. Het was trouwens vandaag “hang je kleden lekker buiten om te luchten
dag”. En de rode verf was vast in de aanbieding bij de doe het zelf winkel in deze regio. Huizen, hekken, schuurtjes etc hadden deze kleur. Overigens zijn de zebrapaden ook met rood aangegeven. Er
wordt zodra je je voet op het zebrapad zet, direct gestopt door automobilisten. Ongeacht hoe hard je aan kom rijden. Dat zorgt natuurlijk wel regelmatig voor piepende banden. Vanavond zitten we in
een hotel/restaurant buiten onze route, aangezien het hotel wat we voor ogen hadden gesloten bleek te zijn. Het is letterlijk in the middle of nowhere in een boeren dorp. De lucht van mest is vrij
duidelijk te ruiken. Voordat we het dorpje binnen reden heuveltje af kwam een grote hond formaat pony om mij afgerend. Rob was hem al voorbij en de hond dacht natuurlijk ik heb nog een tweede kans.
Ik gilde zo hard dat vast de hele vallei mij hoorde. Het jammeren is dat we morgen daar weer langs moeten, maar dan wel klimmend. Ben benieuwd hoe dat gaat….
Donderdag 26 september 57 km
En ja hoor hond formaat pony, laatste huis van het dorp, hoorde ons aankomen al klimmend. Ik had nog de hoop dat het goed ging, omdat er een hek stond, maar daar had hij geen boodschap aan. Hij
schoot dwars door het hek. Rob zat achter mij en joeg hem al zwaaiend met zijn cap van hem af. Ik ging spontaan harder klimmend naar boven op adrenaline. Hij gaf de achtervolging gelukkig snel op.
De dazers, die we hadden gekocht om honden te verjagen gaan zeker de prullenbak in in het hotel. Werkelijk niets aan gehad. We hebben vandaag zeven pieken om te beklimmen hopelijk komen er niet nog
meer honden op ons af. Het is onze laatste fiets(klim)dag en proberen van de omgeving te genieten. We zien in de verte op een steile heuvel een kasteel. Helaas geen enkele kunnen bezoeken. Ze waren
te ver van onze route af of te steil om op de fiets te bezoeken. Er zijn steeds meer herders, die hun schapen over de gemaaide maisvelden laten lopen, blijft een mooi gezicht om te zien dat ze vrij
over land lopen. Ik heb inmiddels een ontstoken oog opgelopen door het rijden door gravel. Na spoelen gaat het geïrriteerde gevoel helaas niet weg en het oogwit wordt steeds roder. Vandaag nog een
gravel pad te gaan. Nu met bril op ipv lens en zonnebril. Onderweg zie ik een bord van een apotheek staan. Ik stap naar binnen, maar blijk bijna in de behandelkamer van een huisarts te staan. We
kijken elkaar beide verbaasd aan. Ik zie geen medicijnen staan voor de verkoop en loop zonder wat te zeggen weer de deur uit. Was te verbouwereerd om wat te zeggen. Een paar dorpjes verder heb ik
meer geluk. Nadat ik via google translate mijn kwaal had ingesproken blijkt de apotheker Engels te spreken, dat maakt het toch veel simpeler. Ga na wat overleg met druppels de deur uit, die Rob
voor de apotheek al in mijn oog doet. Het geeft direct wat verlichting. Naarmate we dichter bij onze eindbestemming Cluj komen wordt het land droger en drukker op de weg. Terwijl we langs de kant
in de berm stil stonden, kwamen plotseling drie grote vrachtwagens voorbij denderen. Ze konden niet uitwijken naar de andere baan door toevallig op dat moment nadert verkeer. Door de luchtdruk werd
ik bijna met fiets en al meegezogen. In enkele seconde had het bijna fataal af kunnen lopen….. Rob heeft het zwaar door de warmte en ik ben best wel geschrokken. Dat maakt deze laatste fietstocht
toch minder aantrekkelijk. Benzine is hier spotgoedkoop 6,95 RON/€ 1,40 dus waarom zou je eigenlijk fietsen. Ik vind het ondanks alle “gevaren” nog steeds mijn favoriete vakantie belevenis al ruim
30 jaar.
Vrijdag 27 september
Bij het ontbijt zien we enkele mannen met een gedeeltelijk in verband verpakt hoofd. Het ziet er naar uit dat ze een huidtransplantatie hebben ondergaan. Vandaag niets bijzonders gedaan behalve
fiets en tassen ingepakt en klein boodschapje gedaan. Ik heb ‘s middags lekker in de zon/schaduw zitten lezen met 30 graden. Rob is in de airco kamer gebleven. Hij vind het te warm en is blij dat
we morgen naar koeler NL gaan. Tja…..
Zaterdag 28 september
Op weg naar huis. Ontbijten en met een taxibusje naar het vliegveld. Inchecken van de fietsen is weer een avontuur. Maar net als op Eindhoven weer alle lof voor het baliepersoneel van Wizz-air. Na
het wegen van de fietsdozen (25kg) dalen we af naar de kelder voor een röntgencheck. Doordat we op de heenweg de dozen hebben verkleind, passen ze er in 1 keer door.
Onze nieuwe fietsmetertjes houden allerlei statistieken bij. We hebben 784 km gefietst in 58,5 uur. Dat is een magere 13,2 km per uur. We hebben in totaal bijna 7000 hoogtemeters overwonnen. Dat is
mede een verklaring voor de lage gemiddelde snelheid, naast de steenslag wegen en de km’s over voetpaden langs drukke wegen.
Is Roemenië een aanrader? Ja, maar niet op de fiets. Het is een land met mooie natuur, charmante dorpjes en mooie steden. Ook met de auto zal het verkeer vaak een uitdaging zijn. Vooral in dorpjes
wordt heeeeel hard gereden. Op de fiets heb je daarnaast de honden, maar ik (Rob) heb geloof ik een natuurlijk (mannelijk) overwicht. Ik maakte me meer zorgen om de honden die de gevaarlijke weg op
stoven. We hebben er ook diverse aangereden in de berm zien liggen. Naast vele dode vossen. Dus nee, het verkeer, de vele heuvels, de honden en de steenslag wegen waren voor ons een (te) grote
uitdaging. De Roemenen zelf zijn geen lachebekjes, heel afwachtend, trots op hun land, maar na ons initiatief kregen we vaak een vriendelijke reactie. Ook van de Roma bevolking overigens. Er ligt
nog een erfenis uit de communistische tijd. De cursus “klant is koning” heeft nog niet iedereen gevolgd. Buiten het verkeer is Roemenië wel een veilig land. De vooroordelen vooraf, de reacties op
ons fietsplan van vrienden, collega’s en kennissen zijn simpelweg ongegrond.
En hiermee zit ons fietsavontuur er weer op.
Groetjes Esther en Rob
O ja, over 4 weken vertrekken we naar Turkije om een weekje te wandelen in Cappadocië. Misschien tot dan….
We laten de Karpaten achter ons zien de Zevenburgse Alpen ( Transalpen) voor ons. Gelukkig hoeven we deze vakantie niet daar allemaal over heen, dat hadden we met onze slechte trainings
voorbereidingen niet getrokken. De pittige heuvels zijn al zwaar genoeg. De omgeving is mooi en op sommige stukken bijna geen verkeer. Je merkt wanneer het drukker op de weg wordt of ze sneller
rijden dat we een grotere plaats of snelweg naderen. Op de borden staat een max van 50 km, maar dat is altijd harder. Zeker wanneer je op de witte streep of op klein stukje van de vluchtstrook
rijdt voel het meer als een circuit. Het enige voordeel van het snelle verkeer dat we minder last hebben van agressieve loslopende honden. Ik ben constant alert en gil mijn longen uit mijn lijf dat
ze niet in de buurt van mijn benen komen. We zien helaas ook regelmatig zeer angstige, gewonde of puppy’s, die soms achter ons aan rennen. Je hart breekt en zou ze dan met liefde meenemen. Dex
heeft toch een mooi leven als je deze honden hier ziet overleven. Uiteraard is dit niet het eerste land waar we dit meemaken. Overigens lopen in sommige gebieden ook de koeien los wel met een grote
bel om de nek. Heb dan meer het gevoel in Zwitserland of Oosterrijk te zijn beland. We overnachten in een weg restaurant/ hotel. Niet echt charmante omgeving, wel praktisch. Het meerendeel is
natuurlijk vrachtwagenchauffeur.
Woensdag 18 september 30km
Korte rit naar Sibiu (v/h Hermannstadt) waar we een paar dagen geleden de spaken zoektocht hadden. Bij het nadere van ons hotel in de oude stad voor drie nachten in een voormalig theater, met een
balzaal als kamer, herkennen we zelfs de buurt waar we de spaken hebben gevonden. We zijn veel te vroeg, maar na even te hebben gewacht, is de kamer gereed en kunnen we na een wasje en douchen
lopend op pad in de oude stad. ‘s Avonds eten we bij een Vietnamees. Ik mis de Aziatische omgeving en eten, maar kom zo toch aan mijn trekken.
Donderdag 19 september
In en rondom de oude stad gelopen in een heerlijk zonnetje. Het is nog erg Duits, dat zie je aan de huizen, scholen, namen en ook door de vele Duitse toeristen. Wel vreemd zo’n enclave midden in
Roemenië. Ze hebben hier in een straat heel veel ijskarren staan, dat is natuurlijk mijn lievelingsstraat geworden. We hebben ook een bezoek gebracht aan een grote Grieks orthodoxe kerk. Waar de
pracht en praal je tegemoet schittert. ‘s Avonds is die schitterend verlicht.
Vrijdag 20 september
We gaan op onze laatste dag in Sibiu een flink stuk wandelen ca 20 km door een groot park en een soort archeon. Dit is om in beweging te blijven en te trainen voor een korte wandelvakantie in
Turkije eind oktober. We hebben gelukkig weer een heerlijk zonnetje. Op de terugweg naar het hotel bezoeken we weer een kerk (daar zijn er echt heul veul van in dit land) waar een vrouw prachtig
orgel muziek speelt, dat maakt zo’n bezoek net iets specialer. Wanneer we voor het diner richting de restaurants in het centrum lopen horen we al snel keiharde live schlager muziek in een van de
straatjes. Het Octoberfest is hier al begonnen. We worstelen ons door de gasten en vinden gelukkig een restaurant waar die muziek niet is. Al moeten we best lang wachten op ons eten, maar het was
het waard. Morgen gaan we weer verder fietsen met weer een zonnetje.
Zaterdag 21 september69 km
Het was goed om afscheid te nemen van Sibiu en weer verder op fiets avontuur te gaan in het zonnetje. We besluiten de dagtocht van 105 km in twee dagen te splitsen. Al voelde de eerste 30 km niet
als een feestje door het drukke verkeer. We zien op deze weg de eerste mede vakantie fietsers en worden door een motorrijder en automobilist aangemoedigd. Nadat we een afslag hebben genomen, kunnen
we eindelijk genieten van de mooie omgeving, uiteraard nog wel met de nodige pittige klimmetjes. We hebben het gevoel dat hier in een Roma woongebied komen. De honden laten ons vandaag met rust. We
zien zelfs een levende vos, al veel doden onderweg gezien. Bij aankomst bij de guesthouse, waar we de enige gast blijken te zijn, krijgen we te horen dat over 30 min een van de werkneemster in de
tuin haar bruiloft foto reportage wil. Dit blijkt een Roma bruiloft te zijn, geen traditionele, waar we dus van een afstandje naar kunnen kijken. Het is niet alleen het bruidspaar maar ook heel de
entourage incl muziek die langs komt. Ze zien er allemaal prachtig uit. Sta je daar verfomfaaid en bezweet als echte toerist naar te kijken. De eigenaren van de guesthouse zijn ook uitgenodigd voor
het feest 10 km verderop, maar vinden het geen probleem om voor ons te koken. Zij blij, zodat ze daar niet vroeg hoeven aan te sluiten, wij blij dat we een heerlijk diner & toetje krijgen
voorgeschoteld. We blijven geruime tijd met ze praten over van alles en nog wat. Wij slapen in een voormalig schoolgebouw naast een vestigingskerk. Waar de klaslokalen in tweeën zijn gesplitst om
een kamer te maken. Het hele dorp is uitgenodigd voor het feest. Alleen wij, de koeien, honden en….. de beren zijn nog in het dorp vanavond wat aan een doodlopende weg ligt. De kamer is steenkoud
dus we liggen vroeg op bed met sokken aan en ik heb zelfs mijn col sjaal om.
Zondag 22 september34km
Na het ontbijt wil de gastheer ons de binnenkant van de vestigingskerk laten zien. Waar hij erg trots op is en samen met enkele dorpsgenoten probeert de oude gebouwen in ere te herstellen. Nadat we
binnenkant van de kerk met orgel hebben bekeken gaan we enkele trappen op waar ze nog vlees bewaren nadat het is gerookt kan het circa een jaar goed worden gehouden in de toren van de kerk. Na deze
privé tour met persoonlijke verhalen over de geschiedenis van Roemenië/Transylvanie gaan we voor een korte rit weer in de zon op pad richting Sighisoara. De weg is redelijk rustig, zodat we op ons
gemak om ons heen kunnen kijken. We komen door div Roma dorpen en bij het eerste dorp worden we vriendelijk begroet. Misschien zijn dat wel enkele bruiloftsgasten die we gisteren hebben gezien.
Zelfs een oud vrouwtje zwaait naar ons. Bij aankomst in Sighisoara moeten we flink klimmen om naar het hotel in het oude centrum op een heuvel te komen. De auto’s moeten beneden worden geparkeerd.
Je kan evt met een treintje met banden naar boven worden gebracht. Bij het naderen van de toegangspoort word ik afgesneden door de “machinist” van het treintje, wat ik natuurlijk niet in dank
afneem en in het Nederlands mijn ongenoegen uit (dit zeg ik dan nog netjes). Rob wil er nog naar toe lopen, maar ik vind het goed zo en wil de tijd dat we er zijn niet door zoiets laten bederven.
Het is erg toeristisch en ook weer Duits. De Saksen hebben hun stempel hier nog aardig gedrukt in deze regio. ‘s Avonds loopt het helemaal leeg muv enkele hotel gasten dus kunnen wij nu op ons
gemak door de stad wandelen.
Maandag 23 september73 km
Soms heb je vervelende fietsdagen; vandaag was zo’n dag ondanks weer een lekker zonnetje. Het begon al direct met 11 km op een drukke en gevaarlijke weg. We hebben voor het eerst onze fietshelmen
op gedaan en alle opvallende kleding aangetrokken. Had het liefst ook een zwaailicht op mijn helm geplaatst. We konden gelukkig ook een stukje over de stoep. De vrachtauto’s, busje en
personenauto’s denderden vlak langs je elleboog. Wij fietsen zoveel als mogelijk is op het randje van de weg. Het prettigste is wanneer wat extra asfalt ligt, zodat we iets meer ruimte hebben aan
de rechterkant. We waren in dit traject niet de enige fietsers. Er zijn ook meer lokale mensen op de fiets of mensen die langs de weg lopen en ook de nodige paard en wagens. De huizen zijn ook wat
armoediger en omgeving is wat ruiger, maar wel veel in gezellige bonte kleuren geschilderd. Overigens is dat in alle plaatstjes waar we doorheen gaan. Er zijn niet veel mensen op straat zowel door
de weeks als in het weekend. We hebben enkele borden gezien dat ze 1,5 mt afstand moeten houden. Dat zit (nog) niet in hun dna. Tussendoor moesten we weer een gravelweg van 9 km beklimmen. Ik was
wat voorzichtiger om er overheen te denderen, aangezien de vorige keer dat een gebroken spaak bij mij opleverde. Tussendoor reden we door wat rustigere stukken weg met bossen om ons heen wat voor
mij een beren alarm opleverde, aangezien de man van de guesthouse vertelde dat ongeveer iedere 5 km wel een beer te vinden is (hellup, had deze info liever niet zo specifiek willen weten). Zeker
nadat mijn fietsbel, die ik als alarmbel voor de beren wilde gebruiken kapot ging. De laatste 14 km was ook weer over een drukke en gevaarlijke weg. Ik heb de nodige keren enkele verwensingen
geroepen (zal het niet herhalen). Na aankomst in het motel waar we verblijven wat tevens een spa is. Het dorp Sovata blijkt een kuuroord te zijn. Wij kunnen onze fietsen kwijt in een gangetje van
een de spa complexen, die momenteel niet wordt gebruikt. Ik zou ook wel in een spa willen zitten om klimbenen even te laten relaxen, maar ben mijn zwemkleding vergeten.
Dinsdag 24 september65 km
Het is al vroeg warm en we gaan vanaf nu steeds meer de richting op van ons start- en eindpunt in Cluj. We hebben tot nu toe geen regen ook geen wind tegen gehad en de zwerfhonden laten ons met
rust, degene die op een erf gelukkig achter hoge hekken staan gaan wel flink tekeer. Ze steken elkaar aan, zodat we meestal vanaf het begin tot het eind van het dorp en soms ook op verdere
boerderijen blaffend worden “begroet”. We hebben vandaag tussendoor een stukje steenslag - en een langer stuk gravelweg om van de drukke hoofdweg af te zijn. Wanneer we afslaan naar de gravelweg,
zien we dat deze straat een Nederlands naambordje heeft Jans van de Vegt. Bij aankomst in het hotel gegoogled op deze naam. Hij blijkt samen met zijn vrouw al in 2005 projecten in Roemenië te
ondersteunen. De stad Targa Mures is veel groter dan ik had gedacht. We fietsen voor onze veiligheid op de stoep de stad binnen. De straten lijken namelijk wel racebanen. We gaan alleen de weg even
op wanneer we een groot kruispunt of rotonde over moeten. Ons hotel ligt op een pittig stijl heuveltje dus we komen bezweet bij de receptie. Ik vraag bij het incheckbalie of ze een ruimte hebben
waar we onze fietsen kwijt kunnen. Je ziet de receptionist nu een aha moment hebben waarom ik er zo verfrommeld uit zie.
Om de vraag over wateroverlast maar direct te beantwoorden. Nee, in de streek waar wij fietsen, Transsylvanië, hebben we gelukkig geen overstromingen gezien. We hebben wel een extra rustdag genomen
in de stad Blaj omdat er heftige regen was voorspelt. Een gebroken spaak heeft voor meer hoofdbrekens gezorgd.
Donderdag 12 september 75 km
Gisterenavond knoflook op bij het eten. We hebben vannacht daardoor zeker geen bezoek gehad van een vampier. We zijn vroeg op pad na een heerlijk ontbijt ondanks dat ik met lange tanden zat te eten
na het late diner. We moeten genoeg eten anders is het fietsen niet vol te houden. Het is gelukkig droog daardoor kunnen we meer genieten van de omgeving waar we doorheen fietsen. We halen bij een
klein winkeltje een grote fles water om onze bidons te vullen. Een meneer voor mij rekent de nodige alcoholische dranken af waaronder een biertje die ter plekke door de kassiere direct wordt
geopend. Vast een vaste klant. Proost zou ik dan zeggen, bier is ook een soort van ontbijt. Al sla ik die graag ff over. We komen onderweg voor het eerst door een grotere stad waar over de route,
die wij zouden fietsen de wekelijkse markt staat. Het is wennen om zoveel mensen op straat te zien. We rijden ook over een speciaal aangelegd fietspad. Wat een verrassingen allemaal. Onze route
gaat voor 12 km over een gravelweg. Ik heb een missie en wil er zo snel mogelijk overheen. Dat moet ik helaas bezuren met een spaak, die spontaan kapot gaat. Ik hoorde wel een knal maar had niet
door wat het kon zijn. Nadat we al hadden besloten 2 nachten in Blaj te verblijven in een appartement hotel komt dit nu goed uit om op zoek te gaan naar een nieuwe spaak. Stom, stom, stom we slepen
al jaren extra spaken mee en nu niet. In Blaj blijkt geen fietsenzaak te zitten. Morgen bij het hotel voor de zekerheid vragen of er inderdaad geen fietsen zaak zit anders zijn er meerdere
mogelijkheden. Met de trein naar een grotere plaats Sibiu op en neer waar we eigenlijk over 2 dagen met de fiets aan zouden komen. Daar zijn wel fietsen zaken. Of verder fietsen naar Sibiu en hopen
dat mijn achterwiel het houdt.
Vrijdag 13 september
We gaan na het ontbijt op pad voor zoektocht naar een nieuwe spaak. Helaas in Blaj geen geluk. We besluiten met de trein naar Sibiu te gaan 75 km verder op. Trein gaat pas rond 13.32 uur en doen er
1,5 uur over en de laatste trein weer terug gaat om 19.00 uur. We vertrekken met 15 min vertraging in een klein boemeltje wat door privé onderneming wordt uitgevoerd daardoor kun je geen kaartje
kopen bij het station maar vind dat plaats in de trein. Ik viel bijna van het trein bankje hoe goedkoop deze rit is 14 RON/€ 2,81 pp. Er bleek wel een addertje onder het gras te zitten. Trein
stopte 20 km voor Sibiu en moesten overstappen in een bus, die naar het station zou gaan, maar onderweg ook nog dienst deed als stadsbus met de nodige stops. Het werd zo wel spannend om op tijd aan
te komen voor 17.00 uur voordat de fiets zaken dicht zouden gaan. Na aankomst bij het station direct naar een loket gegaan om te vragen hoe de terug rit zou zijn. Eerste reactie was dat er geen
treinen meer terug zouden rijden. Even laten weten dat we echt wel terug moesten. We werden doorgestuurd naar een ander loket. De dame kwam na veel overleg met de oplossing eerst weer met een bus
om 18.55 uur en als die op tijd zou zijn konden wij 20.19 uur opstappen op de privé onderneming trein die om 20.59 uur aan zou komen in Blaj. De dame vond de rit met de bus een zeer lastige om de
aansluiting met de trein te halen. We hadden dus wat om over na te denken terwijl wij snelwandelend en inmiddels weer in de regen met maar een paraplu richting fiets zaken moesten gaan. Een
voordeel was dat drie fietsenzaken redelijk bij elkaar in de buurt zitten. Bij de eerste geen geluk om de juiste maat van de spaak te vinden. We nemen een langere spaak toch mee voor de zekerheid.
Bij winkel twee hebben we meer geluk. Spaak is wat dikker en zou daardoor niet in bestaande gaatje in wiel kunnen passen. We nemen vier spaken met nippels mee voor 4 RON/€ 0,80. We gaan toch nog
naar derde winkel, zit schuin aan de overkant. Misschien hebben ze daar de juiste, maar helaas die hebben niets. Teruglopend naar het station vinden we de bus een obstakel. Ik check via Uber wat de
mogelijkheden zijn ipv bus. Aangekomen bij het station koop ik treinkaartjes en terwijl we een Uber bestellen scheelt het qua kosten niet veel om de gehele terugreis met de Uber te gaan. Ok, jammer
van de gekochte kaartjes 12 RON/€ 2,41 pp, het gaat voor dit bedrag uiteraard niet zozeer om het geld. Voor 250 RON/€ 50,26 zijn we binnen een uur weer in Blaj en geen stress. De Uber rit van 50
min was gezellig en chauffeur was ook een klein beetje een gids om ons tips te geven voor het bezoeken van plaatsen. Na het eten heeft Rob de spaak gelukkig erin gekregen. Tjonge, wat een rustdag
had moeten zijn, werd een avontuur en dat allemaal voor een spaak. We hebben gevraagd of we nog een extra nacht kunnen blijven, dat horen we morgenochtend of dat lukt. Aangezien in het plaatsje een
gym wedstrijd wordt gehouden en daardoor veel kamers/appartementen bezet zijn.
Zaterdag 14 september
Joepie, we kunnen nog een nacht blijven. Niet omdat het zo’n bruisend stadje is, maar ze geven onweer en regen op. Beter om dan niet op de fiets te zitten. ‘s Middags is het even droog om een klein
rondje te lopen om niet heel de dag binnen te hoeven zitten. Wat word je daar ongelofelijk suf van. Zou blij zijn om morgen weer op pad te gaan. We besluiten om onze route aan te passen en Alba te
bezoeken. Ze hebben daar een grote vestiging.
Zondag 15 september 36km
Het is geen lange rit wel direct met een korte klim om van de ene naar de andere vallei uit te komen. We fietsen eindelijk in het zonnetje. Hoe anders is het kilometers verderop waar de
overstromingen veel leed veroorzaken. De auto’s razen wel langs je elleboog daar wordt Rob erg onrustig van. Er is bij het binnenkomen van Alba weer een aparte fietspad, dat geeft meer rust.
Onderweg zien we een soort rommelmarkt. Rob loopt daar even over om te kijken naar camera’s. Ik blijf bij de fietsen staan. Voelt niet zo veilig om beide fietsen met volle bepakking daar neer te
zetten. Dat zouden we in geen een land doen. Al hebben wij ons nog geen een keer onveilig gevoeld. We kunnen ‘s middags al naar de vestiging toe lopen na te hebben ingecheckt in een guesthouse voor
2 nachten wat daar in de buurt ligt. De vestiging is zo’n groot complex dat we morgen nog terug gaan. We hebben een chinees in de buurt gevonden voor diner waar ze ons lieveling gerecht peking eend
serveren. Rust en natuur is prachtig, maar een grotere stad heeft ook zijn voordelen.
Maandag 16 september
Een beetje uitgeslapen, aangezien het weer regent en we na de bui pas op pad willen gaan naar de vestiging. We hebben daar uren op ons gemak gelopen en blij dat we een korte omleiding hebben
gemaakt, met zelfs in de loop van de middag in een zonnetje. We zagen gisterenmiddag toen we Alba inreden een Decathlon winkel. Ik neem altijd wat oude sportspullen mee, aangezien dat na fietsen in
slecht weer, zon, wind en handwasjes rijp is voor de vuilnisbak. Mijn sportsokken hadden eigenlijk al in de vuilnisbak moeten belanden want ze vertonen inmiddels gaatjes. Niemand heeft daar
natuurlijk last van. Wel goede gelegenheid om een sportzaak in te gaan. Ik word daar altijd hebberig van. Al werkt het wel mee dat wat ik koop extra meegenomen moet worden in de fietstassen en dus
ook naar boven moet met het klimmen. Dat helpt snel om alleen sokken te kopen en vooruit ook een col sjaal, die was ik vergeten. We eten als lunch weer Chinees wel in een andere zaak en kopen in de
supermarkt iets voor avondeten. We hebben een gezellig zitje voor de kamer en de verwachting is dat het vanaf vanmiddag voorlopig niet meer gaat regenen. Morgenochtend staat ons weer een flinke
klim te wachten. Hopelijk zonder al te druk verkeer, zodat we ondanks inspanningen toch om ons heen kunnen kijken.
Zus en zwager brengen ons met ingepakte fiets dozen in aanhanger naar vliegveld Eindhoven. Dex is ook mee, die blijft deze vakantie thuis en wordt liefdevol verzorgd door nicht met assistentie van
zus en honden crèche. Onderweg hadden we te maken omleidingen waardoor de auto rit langer duurde dan gepland. We hadden al we een ruime marge ingebouwd. Bij het inchecken werd aangegeven dat de
dozen te hoog waren, ondanks dat we de afmetingen van te voren gecontroleerd, zodat we ze ter plekke lager moesten maken. Man, man, man wat een gedoe is dat toch altijd. Het is dat ik zo graag wil
fietsen in het buitenland. Voor je gemoedstoestand is het beter om op zulke momenten drie keer goed in- en uit te ademen en aan de slag te gaan zonder boos te worden. We hebben wel altijd tape en
snij mesje mee, die na de aanpassingen in de fiets dozen worden gefrommeld anders heb je weer problemen bij de controle. Tot onze grote verrassing hielp de dame van de incheckbalie mee, dat hebben
we nog nooit meegemaakt. Nadat de aanpassingen zijn gedaan moeten we met de dozen zelf naar de beveiliging lopen om de dozen via een deur ipv odd size rolband af te geven. Daarna kunnen we
eindelijk door de controle. Na 35 min vertraging vertrekken we eindelijk. Bij aankomst op vliegveld Cluj-Napoca worden de dozen ook weer door een deur afgeleverd. We worden met een busje opgehaald.
Ook niet voor het eerst in al die jaren is het busje te klein dus met kunst en vliegwerk samen met drie spinnen van onszelf rijden we met open achterklep naar ons hotel. Uiteindelijk heeft dit
avontuur 9 uur geduurd voor een vliegreis van ca 2 uur. Dozen zetten we in de kelder van het hotel en kijken daar morgen verder naar. We halen snel wat boodschappen voor laat avondeten op de kamer
en gaan dan slapen.
Zondag 8 september
Uitgeslapen en na ontbijt gaan we de fietsen optuigen, zodat we kunnen checken of alles nog werkt. Anders kunnen we in het stadje nog vervangend materiaal kopen. Gelukkig is dat niet nodig en
kunnen we relaxt in het zonnetje op verkenning in het stadje en bezoeken zelfs een klein steampunk museum. We eten ‘s middags warm en eten ‘s avonds een salade op de kamer.
Maandag 9 september 58 km
We gaan na een stevig ontbijt op pad al is het warme weer aan het omslaan naar bewolking. We hebben afgelopen jaar minimaal buiten kunnen fietsen door de vele regen dus benieuwd hoe het gaat. De
dagafstand lijkt niet veel maar het klimmen en zeker de laatste 10 km constant 10% klimmen om op een hoogte van 1323 hoogte meters te komen zal niet meevallen. Nou, dat bleek dan ook het geval. In
het begin gingen we stoer van start in een zeer lage versnelling. Na een paar kilometer was het tempo er uit en moesten we sommige steile stukken gaan lopen met af en toe een kleine pauze op de
vangrail. Dat belooft wat de komende weken. Klimmen is bij ons in de buurt echt niet te trainen. Over het algemeen houden de auto’s en vrachtwagens rekening met ons. We komen een enkele keer paard
en wagen tegen. De huizen en auto’s zien er netjes uit en de weg is goed begaanbaar. Doorgezweet en uitgeput komen we aan bij onze overnachting. Op deze hoogte was er niet veel keuze om te
overnachten en waren erg blij dat we ‘s avonds daar een simpel maar goede maaltijd met als afsluiter voor ieder van ons vier stukken cake kregen voorgeschoteld. Al schiet dat natuurlijk qua
calorieën niet op ;-) Er zijn ook twee Nederlandse motorrijders als andere gasten. We raken in gesprek en hopen dat het morgen droog blijft, dat is voor ons allemaal leuker.
Dinsdag 10 september 72 km
Pfuh, wat kunnen honden toch blaffen ‘s nachts en dat is zeker goed te horen wanneer je hoog zit. Helaas zitten niet alle honden achter een hek en worden onze stembanden op de proef gesteld om ze
al fietsend weg te jagen. De dader die we hier speciaal voor hebben gekocht werkt niet. We hebben ook een theedoek bij ons om mee te slaan. Wat ook jammer is dat we de hele dag regen hebben. Dat is
ook niet uniek voor ons waar we ook zijn het begint altijd te regenen. Ik besluit na het ontbijt heel mijn regen pak aan te trekken en Rob alleen zijn jas. Je bent aan de binnenkant dan van het
zweten bijna net zo nat als van de regen, maar ik heb het dan niet zo koud. Het is zeker niet ideaal. Het plakt, maakt lawaai en je glij sneller van je zadel, dat weegt voor mij toch niet op tegen
de kou. Onderweg stoppen we bij een ieniemienie supermarktje met daarnaast een café waar ze thee verkopen. Na drie bakjes ben ik en Rob twee zijn we weer een beetje bij de mensen en een klein
beetje opgedroogd. Rob krijgt ondertussen een migraine aanval en neemt snel een tabletje, zodat het zakt anders kunnen we echt niet verder. Ons hotel is boven een bar/nachtclub. Alleen geopend in
het weekend, gelukkig. Zeker niet onze eerste keuze, die was vol, en zorgde bij het reserveren voor een hoop irritatie. Wanneer we onze kamer binnenstappen krijgen we een soort deja vu van onze
fietsvakantie in Zuid Korea waar we regelmatig in “love hotels” verbleven. Brandschoon maar kleur rood is nadrukkelijk aanwezig.
Woensdag 11 september 78 km
Geen ontbijt bij het hotel. Hebben de meeste mensen denk ik ook niet nodig ;-) We eten wat op de kamer en gaan weer in regenkleding op pad. We hebben een redelijk vlakke route met weer de laatste
10 km klimmen. Niet te vergelijken met de eerste dag. We hoeven niet af te stappen. Zien alleen niet echt iets waar we wat kunnen eten en warms drinken. We schuilen in een soort bushokje om wat te
eten. Onderweg zie ik op een bord dat in de bosrijke regio waar wij rijden; zwijnen, herten en beren (mijn grootste angst) zijn. Ik rij ook heel de dag op kop om zo snel mogelijk bij het hotel te
zijn. De omgeving is mooi en door laaghangende bewolking geeft het Transylvania gebied iets sinisters. Jammer dat door de regen je niet de tijd kan nemen om foto’s te maken. Ons hotel is veel luxer
waar we vanmorgen vandaan kwamen. We zitten in een rijtje met ruime kamers. Moeten alleen even wachten op een bruidspaar wat voor ons deur foto’s laat nemen. Inmiddels is het droog en zitten we
even op een bankje bij te komen en te kijken wanneer ze klaar zijn. ‘s Avonds lekker in het hotel gegeten. In onze kamer/douche/fiets hangt het vol met wasgoed. Hopelijk is dat morgen droog,
aangezien we niet veel bij ons hebben om uit te kiezen. De verwachting is dat het morgen droog zou zijn, fingers crossed.
Het is bijna 3 jaar geleden dat we weer een blog schrijven. We kwamen er achter dat een van onze 2 blogs niet meer werkt waardoor we reisverslagen helaas zijn kwijt geraakt.
We zijn, doordat we Dex hebben geërfd, anders op (fiets)vakantie gegaan in Europa en ook door COVID hadden we geen zin om verre fietsbestemming met het vliegtuig te doen. Ik heb dat wel erg gemist
en hoop dat we dat volgend jaar weer kunnen gaan oppakken. Hopelijk bevalt het logeren van Dex bij nicht Anouk, waardoor we weer verdere en verre plannen kunnen gaan maken. Afgelopen meivakantie is
nicht Charlene bij ons in huis geweest en samen met dagopvang voor Dex (wanneer zij moest werken) en mijn zus als achtervanger, zodat we uiteindelijk alsnog met vliegtuig en op huurfietsen een
stukje langs de kust van Kroatië hebben kunnen ontdekken. Dat smaakte weer naar meer, maar afgelopen zomervakantie werd anders ingevuld dan we hadden gedacht oa door het slechte weer.
Zonder echt vast plan vertrekken we naar Harwich, we hebben wel 1 overnachting geboekt. Op het internet vinden we de Wolf Way cycle route, maar we zijn afhankelijk van dagafstanden en
overnachtingsmogelijkheden.
Het gaat ons ook meer om het fietsen en de mooie steden zijn een bonus. Sommige routes blijken onderweg veel te druk (en gevaarlijk) met verkeer. Dan liever 20 km extra over kleine B-weggetjes.
Rondje Suffolk en Essex Engeland
Vrijdag 13 oktober 2023
Dordrecht naar Hoek van Holland 60 km
‘s Ochtends Dex weggebracht naar Anouk met twee hondenmandjes, twee boodschappen tassen met eten, speeltjes etc en een lijstje met gebruiksaanwijzingen hoe Dex “werkt”…..Daarna thuis nog wat
gewerkt, spullen ingepakt en wachten wanneer we konden gaan vertrekken op de fiets. Aangezien we de nachtboot hadden gereserveerd en om 20.00 uur gingen varen mochten we niet eerder dan 2 uur van
te voren aan boord. Wat echter begon als een droge dag nam de bewolking in de middag steeds meer toe. De buienradar bekijken was die middag de top prioriteit voor ons beide. Het bekijken wat er aan
kwam, was toch echt anders dan wat er naar beneden kwam. Uiteindelijk om 16.30 uur op de fiets gestapt vanuit huis en onderweg met heel wat regen (geen tijd om regenbroek en overschoenen aan te
doen) en een stevige tegenwind. Op het laatste stuk was het echt heftig met zelfs onweer, waardoor we werkelijk drijfnat en uitgewaaid in de donker bij de douane in de rij stonden voordat we de
boot op konden. We wilde eigenlijk eerst eten voordat we boot opgingen, dat hebben we overgeslagen. In onze hut met stapelbedden hebben wij ons druipend uitgekleed en hebben de (nood)boterhammen,
die we misschien ‘s ochtends zouden eten, gegeten. Ik lag uitgeteld rond 21.00 uur te slapen terwijl Rob voetbal lag te kijken. Bovenste stapelbed heb ik niet eens gehaald. Viel op het zitbankje in
slaap, maar ben ‘s ochtends rond 5.00 uur UK tijd, nadat ik een kriebelhoest aanval kreeg met e-reader naar de lounge ruimte “gevlucht”, zodat Rob nog een beetje kon slapen.
Bij aankomst eerst naar Costa gereden in Harwich voor koffie & thee en ontbijt. Het was een frisse start in de ochtend, wel met zonnetje zodat de lange fietstocht kon gaan beginnen. Door een
extra rondrit, anders werd het wel een erg korte dagtocht, hebben we 2x met een voetveer over moeten steken. Bij het eerste voetveer was het zo druk, dat we niet meer mee konden ondanks dat we
redelijk vooraan stonden in de rij (er werd niet voorgedrongen, zoals het op zijn Engels hoort ;-)) We kregen te horen dat we een uur moesten wachten, wat uiteindelijk 20 min duurde, omdat de
kapitein zich schaamde dat wij niet mee konden. Ik had van de nood een deugd gemaakt en koffie & thee en broodjes gehaald bij in restaurant in de buurt als lunch tijdens het wachten. Ik was net
op tijd terug om met alles op het bootje te kunnen stappen. Niet zo handig natuurlijk met warme dranken, fietstassen die van de fiets moesten en natuurlijk ook nog de fietsen. Door het hoge water
bij het tweede voetveer moesten we wachten voordat we in konden stappen. Wat niet zo makkelijk ging en op Rob zijn jas nu een smeer afdruk van de ketting zit. Bij aankomst van onze B&B in een
woonwijk werden we verwelkomd door de eigenaresse met Spaanse roots en haar NL vriend, die al enige tijd woonachtig is in Engeland. De fietsen konden gelukkig in de garage. Na installatie in de
kamer waar we nog steeds onze drijfnatte spullen & schoenen hebben uitgehangen en onder de douche zijn geweest, heeft de eigenaresse ons een stukje lopend door bos, akker en sportvelden
richting de pub gebracht voor het diner waar het goed druk was. Waren overigens blij dat we op de terugweg onze mobiel als zaklampen konden gebruiken en goed hadden opgelet waar we op de heenweg
hadden gelopen. Was een ouderwetse puzzeltocht. Gelukkig bleken we codeïne tabletten en trachitol bij ons te hebben, zodat ik Rob (en overige gasten en bewoners) niet wakker heb gehoest.
Zondag 15 oktober
Saxmundham - Lowestoft 63 km
Bij het ontbijt was ook een oudere heer als gast. Hij bleek vroeger bij Amstel / Heineken te hebben gewerkt en verantwoordelijk voor het Midden Oosten (was vierde grote afzetmarkt waar ze eigenlijk
geen alcohol drinken….). Hij had veel van de wereld gezien en was zelfs in Dordrecht met zijn zeilboot geweest. Onderweg genoten van de rustige wegen, zodat je rustig om je heen kan kijken met een
tussenstop in een leuke badplaats met een klein bakkertje voor de lunch. We boffen met het weer; fris maar met een gezellig zonnetje. Onze overnachting is in een badplaats in een gedateerd hotel
wel met een grote kamer en uitzicht op de zee. De verwarming staat aan in de kamer, zodat de nog steeds natte fietsschoenen kunnen drogen en het wasje sneller droogt. De fietsen staan binnen bij de
receptie. ‘s Avonds bij de Chinees gegeten om toch iets exotisch te ervaren, waar we met wat latere aankomst van nog twee mensen de enige gasten waren. Hoe kunnen ze blijven bestaan…. Natuurlijk te
veel gegeten. Voor het slapen weer een codiene tablet op, maar werd ‘s nachts wakker. Rob uiteraard ook. We hebben toen een bakkie thee met honing voor mij gezet en met weer een codiene tablet
gelukkig door kunnen slapen. Bij het ontbijt bleken de mensen die bij de Chinees zaten ook in het hotel te verblijven. Ze waren erg amicaal tegen het personeel net zoals bij de Chinees dus wij
hebben het vermoedde dat ze hier vaker komen.
Maandag 16 oktober
Lowestoft - Norwich 53 km
Ontbijten met uitzicht op de zee met een klein zonnetje is een gezellige start van de dag. De rit is door bos en landwegen en doordat het in dit gebied afgelopen vrijdag ook flink heeft geregend
moeten we flink manoeuvreren langs grote plassen. Onderweg kwamen we niets tegen waar we konden lunchen. Had gisterenavond bananen gekocht als alternatief, maar uiteindelijk pas om 16.00 uur
geluncht in het centrum, nadat we eerst de kathedraal hadden bezocht. Ook een apotheek gevonden voor mijn ontstoken oog en iets extra’s voor mijn verkoudheid/hoesten en handschoenen gekocht voor
Rob. Vroeg avond eten, zodat we niet meer de deur uit hoefde. Rob wilde graag (weer) voetbal zien en ik kon Netflixen. Guest house is in handen van Indiaanse familie in een India wijk. Netjes,
rustig en grote kamer. Fietsen konden in de garage, die vol lag met linnengoed wat nog zou worden opgehaald, aangezien dit het verzamelpunt is tevens voor hun restaurant. Ik ben niet zo weg van
curry dus heb niet gevraagd waar hun restaurant is.
Dinsdag 17 oktober Norwich - Bradwell 65 km
Joepie, eindelijk een nacht doorgeslapen zonder hoestbui. Na een simpel ontbijt weer op weg. Rob had een route gevonden. Bleek alleen toch drukker te zijn dan hij wilde. Dus in een zijstraatje snel
nieuwe route op app gemaakt en zo zigzaggend aangekomen bij het hotel wat er uitgestorven uit zag in een plaatsje waar verder (weer) niets is. Nadat we een rondje hadden gelopen over het terrein en
wat deuren hadden geopend, kwam iemand ons tegemoet. We dachten dat we de enige gasten waren, maar in het restaurant wat erbij hoorde bleken ‘s avonds veel werklui hier ook gebruik van te maken.
Terwijl ik dit aan het schrijven ben, valt Rob in slaap en ja hoor krijg weer een kriebelhoest en kan nu niet naar een lounge vluchten, waardoor Rob weer snel wakker is. Het is een flinke
verkoudheid, maar voel mij voor de rest goed.
Woensdag 18 oktober
Bradwell - Cambridge 77 km
Ontbijt was karig of we moesten gaan voor een full English breakfast, dat overgeslagen en alleen een gebakken eitje met toast op. Onderweg mooie rustige route, nadeel dat we door kleine dorpjes
reden waar niets te krijgen was voor een lunch. Onderweg even gestopt om snel een reep te eten om de eerste honger te stillen. Op de wegen liggen veel dood gereden dieren; fazanten, hazen, duiven
en eekhoorns. Dat went nooit om te zien waar we over de wereld ook rijden. We zagen ook enkele jagers met hun honden over de velden lopen, wellicht zorgt dat voor paniek, zodat ze roekeloos over
de weg rennen. We overnachten in een nette kamer in Jesus College Cambridge en kijken op de binnenplaats. Het is een echte (buitenlandse) studenten stad met veel fietsen en zelfs fietspaden.
Jammer genoeg mogen we nergens in als toeristen om scholen, kerken of andere historische gebouwen te bezichtigen. Het valt wel op en voelt ook anders dat deze stad een ander (rijker) publiek /
bevolking heeft vergeleken met de andere grote steden waar we zijn geweest. Rob is alleen niet blij dat de fietsen buiten staan op ca 200 mt zonder bewaking. We gaan het zien of ze er morgen nog
staan.
Donderdag 19 oktober
Cambridge - Braintree 63 km
Na het uitgebreide ontbijt (ik kon niet kiezen dus zelfs 3 dingen op) in een setting aan lange tafels gekeken of de fietsen er nog stonden en ja hoor, ze
stonden met drie sloten :-) nog op hun plaats. Bij het verzamelen van al onze spullen kwam ik er achter dat ik mijn fietsbril kwijt was. Nadat we de fietsen hadden opgetuigd en ik mij er bij had
neergelegd dat ik het zonder bril moest doen, kwam de receptioniste aanrennen met de mededeling dat ze op zoek was naar mij, maar door het rommelige uitchecken van andere gasten had ze mij
gemist. Mijn bril bleek ik bij het inchecken op de balie achter te hebben gelaten. Gelukkig, dat we buiten nog liepen te treuzelen, zodat ze ons in de gaten had. ‘s Middags zou het kunnen gaan
regen dus regenkleding boven in de fietstassen gedaan. Bij het verlaten van Cambridge zaten we op een drukke weg, nadat we de afslag voor de snelweg waren gepasseerd werd het rustiger. We
passeren ook een provincie grens. We zijn nu in Essex ipv Suffolk. Onderweg is weer geen winkel of bakker, zodat we pas bij aankomst iets gaan drinken en eten. Komt eigenlijk ook goed uit want we
zijn te vroeg. Regen viel erg mee. We hadden bij de eerste regendruppels alles aangetrokken, wilde niet weer drijfnat aankomen. Tot onze schrik staat het pand in de stijgers en lopen er veel
werklui rond. Ik kon de hotel receptie niet vinden dus iemand aangesproken in het restaurant. Nadat we in de kamer zijn, ligt direct aan de weg, dat wordt voor mij dan een onrustige nacht,
blijken we geen warm water te hebben. Boiler waren ze, nadat vanmorgen de werklui hem hadden uitgezet, vergeten weer aan te zetten. Dit is dus geen droom overnachting.
Laatste deel van onze Schotlandreis, via de Noordzeekust terug naar Newcastle.
Woensdag 10 augustus Edinburgh naar Innerleithen 62 km
Rob leidt ons nu zonder een extra km om het centrum van Edinburgh heen. We zagen gisteren al dat het anders veel busverkeer en klimwerk op zou leveren. Nu het eerste stuk zoveel mogelijk langs de
kust gereden met een waterig maar koud zonnetje. Na een rustdag is het fijn om weer te fietsen, onze spieren worden stijf van het lopen en slenteren door de stad. Het blijft toch wennen om op de
stoep te mogen/moeten/willen fietsen. Het valt wel op dat fietsen hier toch ook steeds meer wordt gedaan. Rob zegt dat het oa kan komen door de olympisch spelen, die in Londen plaats hebben
gevonden. We proberen ook de huidige OS te volgen. Valt alleen niet mee, we zien meer Engelse dan NL'se atleten op het scherm. De Nederlanders vallen toch wel tegen, gelukkig wel een paar
fietsmedailles. Maar met van Avermaet en Cancellara kunnen we wel leven, beide mooie, karaktervolle wielrenners. Vandaag hebben we zelf twee keer tot 400 mt geklommen (hadden mooi uitzicht op
Edinburgh moeten hebben, maar door de mist/regen niets gezien) dan heb ik nog niet over de vele korte en venijnige klimmetjes, maar wel in een prachtig landschap met weinig huizen/bewoners. We
komen twee keer een skateboarder tegen, die de met een waanzinnige snelheid de heuvel af gaat. Met, blijkt later, daarachter een mini waar zijn moeder in zit die hem daarna weer naar boven brengt.
Nadat wij boven zijn en een jas tegen de miezer aantrekken bleken ze op zoek te zijn naar ons om een kort gesprekje aan te knopen. Overigens hier op de weg de meest doodgereden dieren gezien. Ze
rijden hier erg hard. We fietsen nu op route 1, de Noordzee route. Vandaag en morgen meer in het binnenland, later deze week langs de kust. Het hotel is weer apart, bij aankomst zaten aan de bar
twee beschonken klanten en geen barman/hoteleigenaar te vinden. Die was even naar de bakker. Van de grommende hond moesten we ons niets aantrekken, zo laat hij zijn goede humeur zien. De kamer is
weinig inspirerend maar de kacheltjes doen bij ons goede zaken om alles weer een beetje vochtvrij te krijgen. In het dorpje Innerleithen is, zoals In vele dorpjes niet veel te beleven. Onze kamer
zit boven/naast de pub. Hopelijk hebben we vanavond daar geen overlast van. De fietsen staan achter de pub. Verwacht niet dat een dronken gast daarmee aan haal gaat.Het hoort dit allemaal bij de
charme van het land, voor ons liever dit dan een all-inclusieve hotel in een toeristengebied. Dit is puur, en wij zijn te gast. Niks geen show of ongemeende praatjes, wel hartelijk en behulpzaam.
Donderdag 11 augustus Innerleithen naar Kelso 55 km
Het moet niet gekker worden. Zit vanmorgen aan het ontbijt een Franse toerist in zijn geruite pyjama aan tafel.... Ok, wij zien er ook niet elegant uit in onze fietsbroeken, maar dit is een raar
gezicht. Zijn vriendin was overigens wel gewoon aangekleed. Omdat het niet zo'n lange tocht wordt, lopen we een beetje te treuzelen en moed te verzamelen om weer in de regen te gaan fietsen. Door
ons getreuzel is de bui inmiddels overgewaaid eer wij naar buiten gaan. We rijden langs riviertjes waarvan het water woester en en hoger staat dan normaal. Doordat we tijd hebben en het op de route
ligt gaan we naar Melrose Abbey. We hebben beide een audioset genomen, zodat we de tijd nemen om goed te kijken wat de geschiedenis met dit gebouw heeft gedaan. Er heeft een strenge zwijgende orde
van broeders gewoond, naast stilte was ook het afdwalen van de ogen "not done". Zoals in alle Schotse verhalen speelt Robert the Bruce, king of the Scot's weer een belangrijke rol. Zijn hart zou
hier begraven liggen. Doordat de Abdij een ruïne is, kunnen we goed zien hoe de verschillende delen aan elkaar gezet zijn. Door de eeuwen heen is er veel ver-her-her-verbouwd. Toen de orde rijker
werd, werden de strenge regels enigszins losgelaten en kwam er ruimte voor versieringen. We luisteren niet alles af, ik onthoud er ook meestal weinig van, en vervolgen onze weg met in onze
achterhoofd een klim, die we moeten gaan bedwingen. Bovenop is weer een schitterend uitzicht, nu zonder mist wel met miezer. Het wemelt trouwens overal van de kastelen, landhuizen, kerken, ruïnes
etc, die over het algemeen te bezichtigen zijn. Daar kun je echt dagen mee vullen. Onze overnachting is in een sjiekere omgeving, geboekt via Booking. Rob had iets gelezen over het lekkere eten. We
zijn erg benieuwd. Bij de receptie vallen wij natuurlijk erg uit de toon. We stinken als bunzingen en we zien door regenbuien en daardoor modderige wegen uit of we door de plassen hebben liggen
rollebollen. Bij de vraag naar ons nummerbord moet ze toch ook wel gezien hebben dat je hopelijk nooit zo uit een auto stapt. Uit ons raam zien we Kelso Castle. Al hebben we die overgeslagen om te
bekijken. Het blijft imposant om te zien, zelfs vanuit een zolderraam. Het eten is inderdaad geweldig. Alles bereid met streekproducten, Esther kiest gezond oa eendeborstfilet en roept WOW!! als
mijn "Lamb shank" wordt geserveerd. Het is inderdaad een vorstelijk stuk vlees. Esther neemt na, kiwi met appel en grapefruit. Heeft direct spijt al ze mijn ijs met frambozen en bosvruchten op
mascarpone ziet staan. Ik heb een deel van het lamsvlees en mijn dessert afgestaan, het gezicht van Esther sprak boekdelen. (En we moeten nog even samen door.)
Vrijdag 12 augustus Kelso naar Belford 77 km
Het blijft grappig om tussen de luxe auto's, die voor het landhuis geparkeerd staan weg te fietsen met maar twee achtertassen waar alles in zit wat we nodig hebben (zelfs zwemkleding bij ons, die
hadden we met alle regen op de fiets aan kunnen doen). Helaas waren we te laat gisterenmiddag aangekomen om wat van het stadje te zien. De storm is weer aanwezig waardoor we soms wind mee hebben,
maar ook tegen. Tegen het middaguur staan we in dubio om vroeg bij ons B&B aan te komen of even (15 km omrijden) naar Holy Island te gaan. We blijken het getijde mee te hebben waardoor we het
eilandje op kunnen. Nog gekeken of we daar zelfs konden overnachten, maar ik vond het zo'n gedoe om rekening te houden met het getijde. Het is gezellig, wel zeer toeristisch. Lekker geluncht, om
een kasteel/fort gelopen en ruïne van Abdij binnen gegaan. De terugrit was vol tegen de wind in. Mijn knieën protesteren hevig. Door de zee smalle weg moet ik op mijn tanden bijten en doorploeteren
om niet een al te grote file achter mij te laten ontstaan. Rob heeft meer kracht om sneller op het vaste land aan te komen. Door dit omrijden staan we pas aan het eind van de middag voor de deur
van onze B&B. Ook hier weer aardige behulpzame mensen. Ik zou door de storm graag een wasje op willen hangen buiten, zodat het snel droogt. De eigenares vind denk ik mijn afgetobde
gezichtsuitdrukking zo zielig dat ik de wasmachine en droger, wanneer het buiten nog niet is drooggewapperd, mag gebruiken. Na een goede nachtrust en heerlijk ontbijt gaan we de ochtend op pad voor
onze laatste/lange etappe richting de boot van Newcastle.
Zaterdag 13 augustus Belford naar Choppington 95 km
Na een ritje van 10 km komen we langs bij Bambergh Castle en besluiten dit te gaan bezichtigen. Geen spijt van,het is wel een bliksem bezoek geworden, aangezien we nog de nodige km'ers moeten
rijden en geslenter niet meewerkt om weer op de fiets te klimmen. We merken dat de omgeving niet meer zo heuvelachtig is. Door een omleiding worden we gedwongen extra km'ers te maken en verder uit
te zoeken hoe we weer op onze route komen. Mijn knieën zijn nog niet hersteld van de rit van gisteren, waardoor ik Rob steeds meer uit het oog verlies. De wind steekt steeds meer op, al is het
zonnetje (met soms een wolkje en klein miezerbuitje) de gehele dag eindelijk een keer van de partij. Bij Lynemouth maken we veel extra km-ers om de rivier en de snelweg langs te komen en blijkt het
hotel aan het andere eind van Choppington te zitten, aan het einde van een afdaling van 10%. Leuk morgenochtend. We komen laat aan bij onze laatste overnachting, zodat we direct moeten dineren (na
een douche). Terwijl ik dit schrijf, worden we bijna van onze kamer/bed afgeblazen door een zanger, die het café beneden ons op stelten zet..... Hopelijk duurt dit "feest" tot 23.00 uur
(sluitingstijd), aangezien oordopjes echt niet werkt.
Zondag 14 augustus Choppington naar Newcastle / boot 35 km
Het "feestje" gisterenavond was om 23.00 uur afgelopen dus daarna rustige nacht gehad. Na ons ontbijt op weg naar de boot. Het is fris dus regenjas aangetrokken. We doen onderweg nog de laatste
boodschappen voor avondeten en ontbijt volgende morgen. Nadat we vorig jaar bij onze coast-to-coast Yorkshire district hadden gegeten was dat eens maar nooit meer. Ik ben snel tevreden wat er op
mijn bord ligt, maar dit was echt niet smakelijk. We lunchen in een zaakje in de buurt van de boot. Het is niet de meest idyllische / inspirerende omgeving, meer gaarkeuken met gasten uit de
onderste sociale omgeving, maar we wilde een keer een English Sunday roost lunch proberen. Tjonge, we kregen twee borden vol met aardappelpuree en vers gekookte (niet doorgekookte) groente en
rundvlees waar ik een paar dagen op zou kunnen fietsen. Samen met koffie en thee voor onder de 10 pond. Daar kun je zelf niet voor koken. Alleen is het wel een beetje te veel. Dat zie je dan ook
aan de vaste gasten. We mochten als eerste de boot op. Wat meestal inhoud dat je als laatste er af gaat. Wij zijn niet uit onze hut gekomen. Hebben lekker gelezen en geslapen om uitgerust de
volgende morgen aan te komen in IJmuiden. Het zal weer wennen zijn om aan de rechterkant te fietsen....
Onze reis naar Schotland was weer een hele ervaring, met geweldige landschappen, aardige mensen en idyllische plaatsjes. Het is een pittige fietstocht geworden met veel klimmetjes en steile
afdalingen. De route voerde ons veelal over rustige wegen, op de provinciale wegen hebben fietsers ivm het drukke verkeer weinig te zoeken.
Het weer in Schotland is onvoorspelbaar, we hebben veel buitjes gehad en de regenjas zat altijd boven in de tas. Toch zijn onze fietsschoenen maar twee keer doornat geweest, verder hebben we vaak
tegen de wind in moeten ploeteren.
Tijdens de 1300 km lange fietstocht hebben we 1 lekke band gehad en verder her en der wat kraakjes die we met een beetje olie konden oplossen. Bij thuiskomst hebben onze knieën even rust nodig, dat
weerhoud ons er niet van om dinsdagochtend direct een Spinningles te volgen.
Mooie lastige route langs eilanden en Loch's. Veel wind, soms regen en iedere dag meer dan 1000 klim meters. De foto's staan onder het tab "foto's".
Vrijdag 29 juli Longtown naar Castle Douglas 93 km
Na een verstoorde nacht in het Graham Arms Hotel beloofd het vandaag een droge dag te worden. De ruime kamer in het hotel heeft twee nadelen, het (weer) smalle kraakbed en de drukke weg waar vanaf
4 uur de vrachtwagens overheen denderen. Gelukkig klaart het buiten op en kunnen we na het voor Rob traditioneel Engels ontbijt en voor mij alleen, cornflakes, roerei en geroosterde boterhammen op
weg met een zonnetje voor een lange tocht. We steken nadat we het hotel verlaten na ca 200 mt de Schotse grens over. Daar is verder niets van te merken alleen lijken de huisjes kleiner. Onderweg
zien we af en toe iets van de geschiedenis voorbij komen, maar slaan misschien een mooi kasteel/ruïne over, aangezien ik geen zin heb om boven de 100 km uit te komen. Als we iets geweldigs hebben
gemist, dan is dat het nadeel van fietsen. Onze afwegingen worden ook genomen door dagafstanden, zadelpijn, stijle klimmetjes, regen of tegenwind, gewoon geen zin of wat vanmiddag is overkomen
nadat het jaren is geleden een lekke achterband bij Rob waardoor we tijd verliezen. Het landschap waar we door heen fietsen is prachtig. De eerste 50 km vlak, daarna weer op en neer. De zon laat
ons niet in de steek, zodat we optimaal van kunnen genieten. Fietsroutes staan goed aangegeven en proberen zoveel mogelijk van de hoofdwegen weg te blijven. We besluiten in Dumfries, een drukke
stad en nu al daaraan moeten wennen wanneer je km'ers in de rust rij, te gaan lunchen. Snickers zijn vervangen door thee en salades of "gezonde" burgers met of zonder soep. De banaan is nog van de
partij wanneer we bij het ontbijt deze kunnen bemachtigen. Ik heb wel erg veel moeite om de heerlijke taarten te weerstaan. Neem als alternatief, blijkt niet de juiste keuze maar werd ik door de
omschrijving op het verkeerde been gezet, warme choco met 1 bolletje ijs. Rob maakt daarna mooie foto van kerk met mooie wolken en we vervolgen de route. In de loop van de middag neemt de wind in
kracht toe, maar blijven we op en neer gaan. Rob had mijn zeiknatte fietsschoenen vanmorgen boven op zijn tas vastgezet, zodat ze konden drogen. Ik heb bij de lunch mijn schoenen kunnen wisselen en
was blij met op en neergaan mijn klikkers vast te kunnen zetten op mijn pendelen om meer kracht te kunnen gebruiken. De overnachtingsmogelijkheden op de route zijn aardig bezet. We moeten daardoor
buiten het dorp naar ons nachtstekje. Nu is het een Inn. Ik vind alles best als ze maar een douche hebben, geen krakend bed en geen snelweg voor de deur. We worden niet teleurgesteld. Aparte grote
moderne ruimte en schoon. Mijn wasje hangt tussen het beddengoed van de eigenaar. Hoef dus niet op zoek naar spijkers in de muur, deurknoppen, lampenkappen etc om iets op te hangen.
Castle Douglas naar Newton Steward 62 km
Vanuit ons hotel in Crossmichael, 5 km ten noorden van Castle Douglas fietsen we vandaag door het Galloway Forest Park. Het "full English" ontbijt is vanmorgen onverantwoord, dit kan niet gezond
zijn. Gelukkig eten we dit niet iedere morgen, het bestaat uit bacon, worstjes, black pudding, bonen, champignons, tomaat en natuurlijk eieren. Esther bestelt twee "fried eggs" en toast. We hebben
voldoende brandstof voor onze rit over de onverharde paden in het Galloway Forest. Onderweg vragen we ons af of "loch", "meer" betekend. Dan zou betekenen dat "het meer van loch Ness" dubbelop is.
Vandaag trekken we vaak ons regenjack aan om 5 minuten later weer te stoppen omdat het alweer droog is. Toch wordt het een aardige dag, na 20 km draaien we de bossen in, langs meertjes en
riviertjes fietsen we langzaam over de onverharde weg. Op een aantal plaatsen is het pad erg stenig, dit heeft volgens ons te maken met de houtkap in het gebied. De zware machines hebben een
stevige ondergrond nodig. Er wordt geprobeerd om het bos meer landschappelijke diversiteit te geven door bomen weg te halen. Ik denk dat de bomen ook een aardige inkomstenbron is, er wordt wel erg
veel gekapt. De laatste 5 km klimmen we over gravel het bos weer uit. We dalen vervolgens langzaam naar Newton Steward met onderweg "wilde geiten" op de bergflanken.
Wanneer we 's avonds iets gaan eten in een pizzeria is het druk op straat, voor iedere pub staat wel een groepje jongeren. Sommige kunnen om 20 uur al niet meer op hun benen staan, meiden zwalken
met een karaf drank over straat. Op zaterdag is er verder weinig te doen, twee weken Ibiza is voor deze jongeren waarschijnlijk het jaarlijkse hoogtepunt.
Castle Douglas naar Ayr 80 km
Lange fietstocht met een aantal klimmen door het Galloway Forest. We fietsen na het ontbijt (full Scotish = met haggis) via route 7 het plaatsje uit, we hebben brood bij ons want de eerste 50 km
zijn er geen plaatsjes langs de route. Langzaam komen we steeds hoger en hoger om rond de 35 km de eerste pas over te steken. 390 meter lijkt te doen, de stijgingspercentages zijn echter op stukken
boven de 12%. We dalen weer naar 100 meter en beginnen direct met de tweede pittige klim naar 350 meter. Na 45 km denken we uitgeklommen te zijn en hopen we op een lange afdaling richting de kust.
Helaas komen we bedrogen uit, er volgen nog 3 klimmen naar 200 meter met idiote stijgingspercentages. Alles in z'n 1 omhoog waardoor we vandaag niet verder komen dan 12,5 km gemiddeld per uur,
hierdoor zitten we ruim 6 uur op de fiets.
Het landschap is overigens geweldig, mooie vergezichten met indrukwekkende luchten erboven. Helaas wordt er ook in dit gebied veel gekapt en weer herplant, de kaalslag is soms verdrietig om te
zien. Het duurt jaren voordat het gebied zich heeft hersteld. Vanavond slapen we in Ayr, leuke B&B met aardige ontvangst. Prima kamer met een en-suite, de natte droom van iedere Brit. We
besluiten naar Ayr te wandelen (10 minuten) om iets te eten. Even geen fiets.
Ayr naar Whiting bay op Arran 62 km
Na een ontbijt van zalm met scrambled eggs, weer eens iets anders, fietsen we naar Ardrossan. Heerlijk ritje, vlak en zonnig, onze knieën hebben even rust nodig. Bij Ardrossan nemen we de Ferry
naar het eiland Arran. We fietsen van baai naar baai, hiertussen klimmen we omhoog. De vergezichten en uitzichten op de baaitjes zijn fantastisch. In Whiting bay hebben we een B&B gevonden,
jammer genoeg bovenop een heuvel. Dus hup, weer naar boven. De GPS geeft als hoogte 90 meter aan, het ligt op 800 meter van de kust. Lijkt ons 11% omhoog.
Aan de oostkant van Arran staan palmbomen en andere mediterrane planten, het lijkt wel vakantie. Morgen fietsen we langs de ruige westkust, veel wind......en hopelijk droog. Het begint op te vallen
dat we onderweg steeds minder golfbanen zien, waarschijnlijk door het ruiger terrein en minder bevolking. Gelukkig blijven de schapen en koeien overal zichtbaar. We komen ook steeds minder
racefietsers tegen. Wel genoeg onderweg om te bekijken, maar heb nog niet iets fantastisch gezien om daarvoor af te dalen en met mijn tong op mijn schoenen weer naar boven te ploeteren. Het fietsen
langs de kust blijft toch prachtig, zolang je wind mee heb. Helaas nog geen zeehonden gezien.
Whiting Bay naar Tarbert 77 km
Na weer een heerlijk zalmontbijt stappen we op de fiets om onderweg een wat oudere dame keurige dame met rugzakje op een mountain bike tegen te komen, nadat we moeten wachten op een schapenmeute
die naar een andere weide wordt begeleidt. Zij woont in Glasgow en heeft een caravan in Lamlash (eiland Arran) en heeft zichzelf voorgenomen dit jaar het hele eiland op een dag rond te fietsen.
Haar man staat telefonisch stand by. We verliezen elkaar uit het oog nadat zij even haar man belt, maar wij doorgaan. We lazen we dat verder op het fietsrondje op Arran een bakker is met heerlijk
brood. Daar komen we 11.30 uur aan. Ze hebben niet alleen heerlijk (olijf)brood, maar ook verse & warme brownie, die we al keuvelend met de vader en moeder van de bakker in de miezer op een
bankje op hebben zitten eten. In 15 min kan je toch een leuk en gevarieerd gesprek hebben. We bespraken ook ons plan om, nadat we het veer zouden nemen om weer naar het vaste land te gaan daarna de
boot te nemen naar Oban. Deze bootdienst gaat alleen op de woensdagen (voor ons is dat de volgende dag). Duurt bijna een halve dag, maar we zouden dan sneller in Oban zijn om het rondje naar
Inverness te kunnen maken. In onze planning komen we daar nu 3 dagen te kort voor. We zien de oudere dame weer bij de Ferry. Zij gaat verder het rondje afmaken. Petje af, want de laatste km-ers
zijn erg pittig. Nadat we weer op het vaste land zijn en na ik weet niet hoeveel klimmetjes, miezerbuien en tegenwind (kortom onze ideale vakantieweer), krijgen we bij het kantoor van de bootdienst
te horen dat de boot naar Oban kapot is en er geen alternatief voor handen is. We hadden nog geen overnachting geboekt dus snel iets proberen te vinden valt niet mee. Gelukkig was er nog een
B&B met een vrije kamer. Onderweg daar naar toe gaat miezeren in regen over. Het blijkt een mooie kamer en 's ochtends vragen we bij het ontbijt of we nog een nachtje kunnen blijven, zodat we
na kunnen denken wat ons plan verder gaat worden. Helaas is het volgeboekt en moeten we verder.
Tarbert naar Kilmartin 90 km
Dit is een zware en zeer natte dag geworden. In plaats van de boot of rustdag krijgen we aardig voor de kiezen. Een pluspunt we hebben de wind mee. Hehe eindelijk ons eerste hert gezien. Het valt
niet mee om dieren te spotten terwijl we heel regelmatig alleen rijden. Helaas niets onderweg om bij te tanken met iets warm. Hier wonen erg weinig mensen en er komen niet veel toeristen langs,
zodat we onder de bomen (nat geregend) brood met (pinda)kaas eten. De route stuurt ons over een 6 km lange prive weg over het Ellery estate. Het voelt erg raar om dat te doen. Er staat een tuinman
het gras te maaien (gladschoren gazons zijn erg belangrijk) waar ik al gillend vraag (hij heeft oorbeschermers op) of we echt wel op die weg mogen komen. Hij kijkt mij door zijn zonnebril vol met
grassprieten lachend aan en zegt zoiets in het Schots als tuurlijk/geen probleem. Het valt daarna niet mee om limbo dansend met fiets door poort vastgezet met trekbanden te gaan (is volgens mij
toch een soort van afschrikmiddel). Ondanks de regen genieten van het prachtige landschap, welke bevoorrechte mensen bezitten bergen, meren en dalen? Daar komen we snel achter, tot onze verbazing
komen we een mooie Volvo tegen. De eigenaar? Naar elkaar zwaaiend, gaan wij toch maar met eerbied in het natte hoge gras stilgestaan om hem te laten passeren. Het lijkt me geweldig dat je over je
eigen land kan autorijden ondanks twee eigenwijze fietsers. Onderweg proberen we telefonisch contact te maken met enkele B&B's. Blijkt dat de nummers niet kloppen, maar ook geen verbinding in
the middle of knowhere. Stom maar dat zijn we niet meer gewend. Zelfs in de meest afgelegen gebieden in China/Tibet vorig jaar was er altijd bereik. Eindelijk krijgen we op 10 km afstand contact.
Je zou zeggen waarom bel je dan nog zo kort voordat je aankomt. Nou, nadat je echt geen droge vezel meer aan je lijf hebt, je knieën protesteren omdat ze dachten rustdag te hebben, wil je zeker
zijn dat je een warme douche en bed tot je beschikking hebt. De dame (en reddende engel) had eigenlijk niets meer beschikbaar, maar omdat ik bijna klappertanden van de (regen)kou het gesprek
probeerde te voeren en mijn telefoon van een verdrinkingsdood probeerde te redden, mochten we gebruik maken van een appartement, die ze eigenlijk alleen voor drie dagen verhuurt. Het appartement
kon wel een upgrade gebruiken, maar drie kachels om onze spullen te drogen maakte heel veel goed.
Kilmartin naar Oban 52 km
Voordat we weg rijden uit het gehucht met een waterig zonnetje, bekijken we een kerk en begraafplaats (echt gezellig) waar oude grafstenen uit de vroege middeleeuwen staan tentoongesteld. Eindelijk
iets gezien wat niet heel veel fietsklim moeite kost. Het is een korte rit, maar niet gemakkelijk. Zeker omdat en ook op advies van "de reddende engel" we niet voor de fietsroute kiezen (langer,
heel veel klimmen en weinig te zien) maar over de gewone weg rijden wat voor je zenuwen niet rustgevend is, wanneer je in je laagste versnelling fiets en een stoet van auto's achter je hangt. En
dat is niet om je aan te moedigen....
Doordat we gisterenochtend ook in het appartement geen verbinding hadden weten we niet waar we vanavond verblijven. Hopelijk Oban, aangezien we na moeten denken hoe nu verder. Terwijl we het
plaatsje binnen rijden (heerlijk mensen en winkels, ben meer een stadsmens dan Rob) zien wij dat de B&B's bezet zijn. Overal "no vacancy" bordjes, bij de Tourist Information raden ze een paar
straten aan waar misschien nog plek is. Gelukkig, omdat we vroeg zijn vinden we nog een mooie moderne ruime kamer op zolder met uitzicht op de baai/haven. We boeken twee (dure) nachten en gaan
langs treinstation om te checken of het mogelijk is met de trein en fietsen richting Glasgow te gaan. De fietsroute naar Glasgow loopt helaas over drukke wegen, door de Loch's is er vaak maar één
weg aanwezig waar alle verkeer langs moet. Deze stress willen we onszelf niet aandoen. Vanaf Glasgow kunnen we via Edinburgh de Noordzee fietsroute oppikken. Ben benieuwd wat het vervolg gaat
worden.....
