Dinsdag 17 september 63 km

We laten de Karpaten achter ons zien de Zevenburgse Alpen ( Transalpen) voor ons. Gelukkig hoeven we deze vakantie niet daar allemaal over heen, dat hadden we met onze slechte trainings voorbereidingen niet getrokken. De pittige heuvels zijn al zwaar genoeg. De omgeving is mooi en op sommige stukken bijna geen verkeer. Je merkt wanneer het drukker op de weg wordt of ze sneller rijden dat we een grotere plaats of snelweg naderen. Op de borden staat een max van 50 km, maar dat is altijd harder. Zeker wanneer je op de witte streep of op klein stukje van de vluchtstrook rijdt voel het meer als een circuit. Het enige voordeel van het snelle verkeer dat we minder last hebben van agressieve loslopende honden. Ik ben constant alert en gil mijn longen uit mijn lijf dat ze niet in de buurt van mijn benen komen. We zien helaas ook regelmatig zeer angstige, gewonde of puppy’s, die soms achter ons aan rennen. Je hart breekt en zou ze dan met liefde meenemen. Dex heeft toch een mooi leven als je deze honden hier ziet overleven. Uiteraard is dit niet het eerste land waar we dit meemaken. Overigens lopen in sommige gebieden ook de koeien los wel met een grote bel om de nek. Heb dan meer het gevoel in Zwitserland of Oosterrijk te zijn beland. We overnachten in een weg restaurant/ hotel. Niet echt charmante omgeving, wel praktisch. Het meerendeel is natuurlijk vrachtwagenchauffeur.

Woensdag 18 september 30km

Korte rit naar Sibiu (v/h Hermannstadt) waar we een paar dagen geleden de spaken zoektocht hadden. Bij het nadere van ons hotel in de oude stad voor drie nachten in een voormalig theater, met een balzaal als kamer, herkennen we zelfs de buurt waar we de spaken hebben gevonden. We zijn veel te vroeg, maar na even te hebben gewacht, is de kamer gereed en kunnen we na een wasje en douchen lopend op pad in de oude stad. ‘s Avonds eten we bij een Vietnamees. Ik mis de Aziatische omgeving en eten, maar kom zo toch aan mijn trekken.

Donderdag 19 september

In en rondom de oude stad gelopen in een heerlijk zonnetje. Het is nog erg Duits, dat zie je aan de huizen, scholen, namen en ook door de vele Duitse toeristen. Wel vreemd zo’n enclave midden in Roemenië. Ze hebben hier in een straat heel veel ijskarren staan, dat is natuurlijk mijn lievelingsstraat geworden. We hebben ook een bezoek gebracht aan een grote Grieks orthodoxe kerk. Waar de pracht en praal je tegemoet schittert. ‘s Avonds is die schitterend verlicht.

Vrijdag 20 september

We gaan op onze laatste dag in Sibiu een flink stuk wandelen ca 20 km door een groot park en een soort archeon. Dit is om in beweging te blijven en te trainen voor een korte wandelvakantie in Turkije eind oktober. We hebben gelukkig weer een heerlijk zonnetje. Op de terugweg naar het hotel bezoeken we weer een kerk (daar zijn er echt heul veul van in dit land) waar een vrouw prachtig orgel muziek speelt, dat maakt zo’n bezoek net iets specialer. Wanneer we voor het diner richting de restaurants in het centrum lopen horen we al snel keiharde live schlager muziek in een van de straatjes. Het Octoberfest is hier al begonnen. We worstelen ons door de gasten en vinden gelukkig een restaurant waar die muziek niet is. Al moeten we best lang wachten op ons eten, maar het was het waard. Morgen gaan we weer verder fietsen met weer een zonnetje.

Zaterdag 21 september69 km

Het was goed om afscheid te nemen van Sibiu en weer verder op fiets avontuur te gaan in het zonnetje. We besluiten de dagtocht van 105 km in twee dagen te splitsen. Al voelde de eerste 30 km niet als een feestje door het drukke verkeer. We zien op deze weg de eerste mede vakantie fietsers en worden door een motorrijder en automobilist aangemoedigd. Nadat we een afslag hebben genomen, kunnen we eindelijk genieten van de mooie omgeving, uiteraard nog wel met de nodige pittige klimmetjes. We hebben het gevoel dat hier in een Roma woongebied komen. De honden laten ons vandaag met rust. We zien zelfs een levende vos, al veel doden onderweg gezien. Bij aankomst bij de guesthouse, waar we de enige gast blijken te zijn, krijgen we te horen dat over 30 min een van de werkneemster in de tuin haar bruiloft foto reportage wil. Dit blijkt een Roma bruiloft te zijn, geen traditionele, waar we dus van een afstandje naar kunnen kijken. Het is niet alleen het bruidspaar maar ook heel de entourage incl muziek die langs komt. Ze zien er allemaal prachtig uit. Sta je daar verfomfaaid en bezweet als echte toerist naar te kijken. De eigenaren van de guesthouse zijn ook uitgenodigd voor het feest 10 km verderop, maar vinden het geen probleem om voor ons te koken. Zij blij, zodat ze daar niet vroeg hoeven aan te sluiten, wij blij dat we een heerlijk diner & toetje krijgen voorgeschoteld. We blijven geruime tijd met ze praten over van alles en nog wat. Wij slapen in een voormalig schoolgebouw naast een vestigingskerk. Waar de klaslokalen in tweeën zijn gesplitst om een kamer te maken. Het hele dorp is uitgenodigd voor het feest. Alleen wij, de koeien, honden en….. de beren zijn nog in het dorp vanavond wat aan een doodlopende weg ligt. De kamer is steenkoud dus we liggen vroeg op bed met sokken aan en ik heb zelfs mijn col sjaal om.

Zondag 22 september34km

Na het ontbijt wil de gastheer ons de binnenkant van de vestigingskerk laten zien. Waar hij erg trots op is en samen met enkele dorpsgenoten probeert de oude gebouwen in ere te herstellen. Nadat we binnenkant van de kerk met orgel hebben bekeken gaan we enkele trappen op waar ze nog vlees bewaren nadat het is gerookt kan het circa een jaar goed worden gehouden in de toren van de kerk. Na deze privé tour met persoonlijke verhalen over de geschiedenis van Roemenië/Transylvanie gaan we voor een korte rit weer in de zon op pad richting Sighisoara. De weg is redelijk rustig, zodat we op ons gemak om ons heen kunnen kijken. We komen door div Roma dorpen en bij het eerste dorp worden we vriendelijk begroet. Misschien zijn dat wel enkele bruiloftsgasten die we gisteren hebben gezien. Zelfs een oud vrouwtje zwaait naar ons. Bij aankomst in Sighisoara moeten we flink klimmen om naar het hotel in het oude centrum op een heuvel te komen. De auto’s moeten beneden worden geparkeerd. Je kan evt met een treintje met banden naar boven worden gebracht. Bij het naderen van de toegangspoort word ik afgesneden door de “machinist” van het treintje, wat ik natuurlijk niet in dank afneem en in het Nederlands mijn ongenoegen uit (dit zeg ik dan nog netjes). Rob wil er nog naar toe lopen, maar ik vind het goed zo en wil de tijd dat we er zijn niet door zoiets laten bederven. Het is erg toeristisch en ook weer Duits. De Saksen hebben hun stempel hier nog aardig gedrukt in deze regio. ‘s Avonds loopt het helemaal leeg muv enkele hotel gasten dus kunnen wij nu op ons gemak door de stad wandelen.

Maandag 23 september73 km

Soms heb je vervelende fietsdagen; vandaag was zo’n dag ondanks weer een lekker zonnetje. Het begon al direct met 11 km op een drukke en gevaarlijke weg. We hebben voor het eerst onze fietshelmen op gedaan en alle opvallende kleding aangetrokken. Had het liefst ook een zwaailicht op mijn helm geplaatst. We konden gelukkig ook een stukje over de stoep. De vrachtauto’s, busje en personenauto’s denderden vlak langs je elleboog. Wij fietsen zoveel als mogelijk is op het randje van de weg. Het prettigste is wanneer wat extra asfalt ligt, zodat we iets meer ruimte hebben aan de rechterkant. We waren in dit traject niet de enige fietsers. Er zijn ook meer lokale mensen op de fiets of mensen die langs de weg lopen en ook de nodige paard en wagens. De huizen zijn ook wat armoediger en omgeving is wat ruiger, maar wel veel in gezellige bonte kleuren geschilderd. Overigens is dat in alle plaatstjes waar we doorheen gaan. Er zijn niet veel mensen op straat zowel door de weeks als in het weekend. We hebben enkele borden gezien dat ze 1,5 mt afstand moeten houden. Dat zit (nog) niet in hun dna. Tussendoor moesten we weer een gravelweg van 9 km beklimmen. Ik was wat voorzichtiger om er overheen te denderen, aangezien de vorige keer dat een gebroken spaak bij mij opleverde. Tussendoor reden we door wat rustigere stukken weg met bossen om ons heen wat voor mij een beren alarm opleverde, aangezien de man van de guesthouse vertelde dat ongeveer iedere 5 km wel een beer te vinden is (hellup, had deze info liever niet zo specifiek willen weten). Zeker nadat mijn fietsbel, die ik als alarmbel voor de beren wilde gebruiken kapot ging. De laatste 14 km was ook weer over een drukke en gevaarlijke weg. Ik heb de nodige keren enkele verwensingen geroepen (zal het niet herhalen). Na aankomst in het motel waar we verblijven wat tevens een spa is. Het dorp Sovata blijkt een kuuroord te zijn. Wij kunnen onze fietsen kwijt in een gangetje van een de spa complexen, die momenteel niet wordt gebruikt. Ik zou ook wel in een spa willen zitten om klimbenen even te laten relaxen, maar ben mijn zwemkleding vergeten.

Dinsdag 24 september65 km

Het is al vroeg warm en we gaan vanaf nu steeds meer de richting op van ons start- en eindpunt in Cluj. We hebben tot nu toe geen regen ook geen wind tegen gehad en de zwerfhonden laten ons met rust, degene die op een erf gelukkig achter hoge hekken staan gaan wel flink tekeer. Ze steken elkaar aan, zodat we meestal vanaf het begin tot het eind van het dorp en soms ook op verdere boerderijen blaffend worden “begroet”. We hebben vandaag tussendoor een stukje steenslag - en een langer stuk gravelweg om van de drukke hoofdweg af te zijn. Wanneer we afslaan naar de gravelweg, zien we dat deze straat een Nederlands naambordje heeft Jans van de Vegt. Bij aankomst in het hotel gegoogled op deze naam. Hij blijkt samen met zijn vrouw al in 2005 projecten in Roemenië te ondersteunen. De stad Targa Mures is veel groter dan ik had gedacht. We fietsen voor onze veiligheid op de stoep de stad binnen. De straten lijken namelijk wel racebanen. We gaan alleen de weg even op wanneer we een groot kruispunt of rotonde over moeten. Ons hotel ligt op een pittig stijl heuveltje dus we komen bezweet bij de receptie. Ik vraag bij het incheckbalie of ze een ruimte hebben waar we onze fietsen kwijt kunnen. Je ziet de receptionist nu een aha moment hebben waarom ik er zo verfrommeld uit zie.