Woensdag 25 september 63 km

Na lang wachten op het kunnen uitchecken uit het moderne hotel weer op pad om Targu Mures achter ons te laten. We hebben maar een paar uurtjes gisteren daar doorgebracht, maar had niet het gevoel dat we een extra dag moesten blijven. Kan het helemaal mis hebben, maar de stad pakte mij niet. Geniet toch meer van de kleine dorpjes waar van alles te zien is, dat je ogen te kort kom en het vergeet te vermelden. Zoals de waterputten, weet niet of ze nog gebruikt worden. Ze staan er in ieder geval nog wel. Veel huizen die nog niet afgebouwd zijn en wel worden bewoond of zo erg vervallen dat je verbaasd ben wanneer iemand uit de deur stapt. Kippen, eenden en varkens op je erf en daardoor geen grasspriet meer te zien is. Je hebt natuurlijk wel eieren en vlees van je eigen geslachte dieren. Peren-, appel-, walnoten- en pruimen bomen in je eigen tuin. Ze stoken hier denk ik nog met hout. Er liggen stapels bij het huis. Als we aan het klimmen zijn, zien we regelmatig borden om sneeuwkettingen om te doen. Al begreep ik dat door de opwarming de sneeuw niet meer zorgt voor afgesloten gebieden. Het was trouwens vandaag “hang je kleden lekker buiten om te luchten dag”. En de rode verf was vast in de aanbieding bij de doe het zelf winkel in deze regio. Huizen, hekken, schuurtjes etc hadden deze kleur. Overigens zijn de zebrapaden ook met rood aangegeven. Er wordt zodra je je voet op het zebrapad zet, direct gestopt door automobilisten. Ongeacht hoe hard je aan kom rijden. Dat zorgt natuurlijk wel regelmatig voor piepende banden. Vanavond zitten we in een hotel/restaurant buiten onze route, aangezien het hotel wat we voor ogen hadden gesloten bleek te zijn. Het is letterlijk in the middle of nowhere in een boeren dorp. De lucht van mest is vrij duidelijk te ruiken. Voordat we het dorpje binnen reden heuveltje af kwam een grote hond formaat pony om mij afgerend. Rob was hem al voorbij en de hond dacht natuurlijk ik heb nog een tweede kans. Ik gilde zo hard dat vast de hele vallei mij hoorde. Het jammeren is dat we morgen daar weer langs moeten, maar dan wel klimmend. Ben benieuwd hoe dat gaat….

Donderdag 26 september 57 km

En ja hoor hond formaat pony, laatste huis van het dorp, hoorde ons aankomen al klimmend. Ik had nog de hoop dat het goed ging, omdat er een hek stond, maar daar had hij geen boodschap aan. Hij schoot dwars door het hek. Rob zat achter mij en joeg hem al zwaaiend met zijn cap van hem af. Ik ging spontaan harder klimmend naar boven op adrenaline. Hij gaf de achtervolging gelukkig snel op. De dazers, die we hadden gekocht om honden te verjagen gaan zeker de prullenbak in in het hotel. Werkelijk niets aan gehad. We hebben vandaag zeven pieken om te beklimmen hopelijk komen er niet nog meer honden op ons af. Het is onze laatste fiets(klim)dag en proberen van de omgeving te genieten. We zien in de verte op een steile heuvel een kasteel. Helaas geen enkele kunnen bezoeken. Ze waren te ver van onze route af of te steil om op de fiets te bezoeken. Er zijn steeds meer herders, die hun schapen over de gemaaide maisvelden laten lopen, blijft een mooi gezicht om te zien dat ze vrij over land lopen. Ik heb inmiddels een ontstoken oog opgelopen door het rijden door gravel. Na spoelen gaat het geïrriteerde gevoel helaas niet weg en het oogwit wordt steeds roder. Vandaag nog een gravel pad te gaan. Nu met bril op ipv lens en zonnebril. Onderweg zie ik een bord van een apotheek staan. Ik stap naar binnen, maar blijk bijna in de behandelkamer van een huisarts te staan. We kijken elkaar beide verbaasd aan. Ik zie geen medicijnen staan voor de verkoop en loop zonder wat te zeggen weer de deur uit. Was te verbouwereerd om wat te zeggen. Een paar dorpjes verder heb ik meer geluk. Nadat ik via google translate mijn kwaal had ingesproken blijkt de apotheker Engels te spreken, dat maakt het toch veel simpeler. Ga na wat overleg met druppels de deur uit, die Rob voor de apotheek al in mijn oog doet. Het geeft direct wat verlichting. Naarmate we dichter bij onze eindbestemming Cluj komen wordt het land droger en drukker op de weg. Terwijl we langs de kant in de berm stil stonden, kwamen plotseling drie grote vrachtwagens voorbij denderen. Ze konden niet uitwijken naar de andere baan door toevallig op dat moment nadert verkeer. Door de luchtdruk werd ik bijna met fiets en al meegezogen. In enkele seconde had het bijna fataal af kunnen lopen….. Rob heeft het zwaar door de warmte en ik ben best wel geschrokken. Dat maakt deze laatste fietstocht toch minder aantrekkelijk. Benzine is hier spotgoedkoop 6,95 RON/€ 1,40 dus waarom zou je eigenlijk fietsen. Ik vind het ondanks alle “gevaren” nog steeds mijn favoriete vakantie belevenis al ruim 30 jaar.

Vrijdag 27 september

Bij het ontbijt zien we enkele mannen met een gedeeltelijk in verband verpakt hoofd. Het ziet er naar uit dat ze een huidtransplantatie hebben ondergaan. Vandaag niets bijzonders gedaan behalve fiets en tassen ingepakt en klein boodschapje gedaan. Ik heb ‘s middags lekker in de zon/schaduw zitten lezen met 30 graden. Rob is in de airco kamer gebleven. Hij vind het te warm en is blij dat we morgen naar koeler NL gaan. Tja…..

Zaterdag 28 september

Op weg naar huis. Ontbijten en met een taxibusje naar het vliegveld. Inchecken van de fietsen is weer een avontuur. Maar net als op Eindhoven weer alle lof voor het baliepersoneel van Wizz-air. Na het wegen van de fietsdozen (25kg) dalen we af naar de kelder voor een röntgencheck. Doordat we op de heenweg de dozen hebben verkleind, passen ze er in 1 keer door.

Onze nieuwe fietsmetertjes houden allerlei statistieken bij. We hebben 784 km gefietst in 58,5 uur. Dat is een magere 13,2 km per uur. We hebben in totaal bijna 7000 hoogtemeters overwonnen. Dat is mede een verklaring voor de lage gemiddelde snelheid, naast de steenslag wegen en de km’s over voetpaden langs drukke wegen.

Is Roemenië een aanrader? Ja, maar niet op de fiets. Het is een land met mooie natuur, charmante dorpjes en mooie steden. Ook met de auto zal het verkeer vaak een uitdaging zijn. Vooral in dorpjes wordt heeeeel hard gereden. Op de fiets heb je daarnaast de honden, maar ik (Rob) heb geloof ik een natuurlijk (mannelijk) overwicht. Ik maakte me meer zorgen om de honden die de gevaarlijke weg op stoven. We hebben er ook diverse aangereden in de berm zien liggen. Naast vele dode vossen. Dus nee, het verkeer, de vele heuvels, de honden en de steenslag wegen waren voor ons een (te) grote uitdaging. De Roemenen zelf zijn geen lachebekjes, heel afwachtend, trots op hun land, maar na ons initiatief kregen we vaak een vriendelijke reactie. Ook van de Roma bevolking overigens. Er ligt nog een erfenis uit de communistische tijd. De cursus “klant is koning” heeft nog niet iedereen gevolgd. Buiten het verkeer is Roemenië wel een veilig land. De vooroordelen vooraf, de reacties op ons fietsplan van vrienden, collega’s en kennissen zijn simpelweg ongegrond.

En hiermee zit ons fietsavontuur er weer op.

Groetjes Esther en Rob

O ja, over 4 weken vertrekken we naar Turkije om een weekje te wandelen in Cappadocië. Misschien tot dan….